Στο περιοδικό «ΓΑΡΔΙΚΙΩΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ» 1981, τεύχος 20, σελ. 9 δημοσιεύτηκε από το Χαράλαμπο Σιλέλα ένα έγκλημα που έγινε ανάμεσα στα Τρία Δένδρα και Αγίους Θεοδώρους του Γαρδικίου Ομιλαίων το 1890 με 1895 με τίτλο « Ο Κουτσοπαναγής» και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Γαρδικίου Ομιλαίων "Γαρδικιώτικες κουβέντες» στις 10-1-2013.
Πρόκειται για τον Πανάγο Φλώ…. ή Κουτσοπαναγή για τους Γαρδικιώτες και για τον Φλωροπαναγιώτη για τους Καναλιώτες. Ο εν λόγω δράστης του εγκλήματος κακοποίησε σεξουαλικά και άφησε ημιθανές το θύμα του που ήταν η κόρη της αδελφής του, την Σταυρούλα Καπούλα, ηλικίας 18 ετών στην ανωτέρω τοποθεσία. Στους περαστικούς που προσέτρεξαν να προσφέρουν βοήθεια ψέλλισε μόνο το όνομα του δράστη «Ο Κουτσοπαναγής» και ξεψύχησε.
Ο αδελφός της Σταυρούλας Κώστας Καπούλας ορκίστηκε εκδίκηση για την τιμή και το θάνατο της αδελφής του. Τέσσερις ημέρες μετά την κηδεία της αδελφής του έπειτα από πολλές αναζητήσεις έστησε ενέδρα στη θέση Λουτζικού και εκτέλεσε το δράστη Φλωροπαναγιώτη και στη συνέχεια τον παράχωσε κάτω από δυο ελατάκια στον Κεφαλάρη πάνω από τα Κανάλια.
Για αρκετό καιρό τα αποσπάσματα αναζητούσαν τον Κουτσοπαναγή αλλά μάταια. Διαδόθηκε ότι πέρασε στο Τουρκικό έδαφος προς τη Θεσσαλία.
Για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ο Κώστας Καπούλας υπέφερε από τον αμείλικτο έλεγχο της συνείδησής του για την εγκληματική του πράξη. Όταν αρρώστησε βαριά αισθάνθηκε την ανάγκη ν’ αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό που για 25 χρόνια το κρατούσε βαθιά μέσα του. Οι επαχθείς εγκληματικές ενέργειες του Φλωροπαναγιώτη και του Κώστα Καπούλα τραυμάτισαν ηθικά και ψυχικά τη Γαρδικιώτικη κοινωνία και δημιούργησαν ένα κατάλοιπο κληρονομικού φόβου για τους Καναλιώτες που τους βασάνιζε για δυο και πλέον γενεές.
Οι βροχοπτώσεις και τα ζώα του δάσους φρόντισαν για την εκταφή της νεκροκεφαλής του Φλωροπαναγιώτη που βρέθηκε λίγο πιο κάτω από τον τόπο της ταφής από Καναλιώτες. Η είδηση αυτή σόκαρε όλους τους Καναλιώτες. Όταν μαθεύτηκε ότι το κρανίο ανήκει στον Φλωροπαναγιώτη διαδόθηκε ότι ο ακήδευτος νεκρός βρικολάκιασε και εμφανίζεται τη νύχτα στον Κεφαλάρι. Το φάντασμα του Φλωροπαναγιώτη, η λαϊκή αυτή δοξασία στη φαντασία των Καναλιωτών και ιδίως των μικρών παιδιών είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις και για αρκετά χρόνια ο Κεφαλάρης απέτρεπε τους επισκέπτες. Φυσικά όσοι είχαν χωράφια και τα καλλιεργούσαν στον Κεφαλάρη ή ήθελαν να εκμεταλλευτούν τον φυσικό του πλούτο δεν αισθάνονταν κανένα φόβο. Κατά τα άλλα διαλαλούσαν το φάντασμα του Φλωροπαναγιώτη που αποτελούσε ένα είδος προστατευτικής ασπίδας και για τους φυγόδικους ή για όποιοδηποτε λόγο καταδιωκόμενους όταν ζητούσαν καταφύγιο κοντά στον Άμπλα του Αρακτσή. Εκεί αράζανε, γι αυτό η τοποθεσία αυτή ονομάστηκε Αρακτσή.
Σήμερα το απομεινάρι αυτό του δυσάρεστου παρελθόντος σβήστηκε από το χάρτη της μνήμης των ηλικιωμένων Καναλιωτών. Ορισμένοι θυμούνται το όνομα αλλά δε γνωρίζουν την ιστορία. Ο μόνος που το κρατά ακόμη στη μνήμη του είναι ο Παπαγιώργης (Γεώργιος Ι. Δερνίκας) και χάρη στην ενθύμησή του γράφτηκε ο επίλογος αυτού του συμβάντος για τα Κανάλια.
